چڑھدے پنجاب دے نامور شاعر اتے اُگھے چِنتک لابھ سنگھ کھیوا ہوراں دی اِک نظم...
'سامنتوادی نظریات
بڑے عجیب نظریات سن،
میرے ابّو جان دے۔
سامنتی خاصے دی کھان دے
اوہ بےباک ہو فرماؤندے،
"تہاڈی سیٹی دے اِک بلاوے 'تے،
گھوڑی تے بیوی نہ آوے،
سمجھو تہاڈے 'چ دم نہیں۔
چنگے شاہ-سواراں 'چ شامل نہیں۔
جاں فِر مردِ کامل نہیں۔"
اوہ ایہ وی سِکھاؤندے،
"جو زمین نہ دیوے فصل،
ویچ دیوو تے یوپی-بِہار 'چوں،
سستی خرید لوو ۔
دبّ کے واہو، بیج لوو
تے بھرویں فصل ،
ہر سال لیندے رہو ۔
جس کول فصل دا امبار ہے،
اہی قبیلے دا سردار ہے۔
جیہدی کوٹھی دانے،
اہدے کملے وی سیانے ۔"
اوہ ایہ وی سمجھاؤندے،
"زمین تے جورو/چنگی فصل تے
نصل دا 'گرنٹی-بانڈ' ہُندے نے۔
ڈھیر زر دا وسیلہ بندے نے۔
تے پیڑھی دا بلشالی کبیلا بندے نے۔
آپنا رئیسی کُرسی نامہ سناؤندے ،
اِکّ روز ابّو دی فوت ہو گئی۔
اُسدے ہؤں دی وی مَوت ہو گئی۔
میں اجِہی گہِری قبر کھودی
کہ اُسدے سامنتی نظریات وی،
باخوبی دفن ہو جان۔
میں مزار نہ بنائی
کہ کِدھرے اوہ/پیر-فقیر بنکے،
مزار اُتّے بِیٹھ آن۔
نہ ہی کوئی پرلو آئی۔
تے نہ ہی کوئی قیامت۔
میں حیران ہاں، پریشان ہاں
ِکہ کویں جاگ پئے میرے ابّو دے،
سامنتوادی نظریات،
ڈونگھیاں قبراں 'چوں ۔
جو ساڈے آلے دوالے،
اجّ وی پھردے نے گھمدے۔
تے بھوت-پریت بنکے،
ساڈے آزاد خیالات نوں،
چوری -چھپے سُنگھدے۔
ڈاکٹر لابھ سنگھ کھیوا
No comments:
Post a Comment