نظم
کُجھ وی نا ممکِن نہیں
نامُمکِن نوں میں مُمکِن کیتا
بُھلا دِتّا اک پل وچ اوس نوں
جِس نوں یاد ہر پل ہر دِن کیتا۔
اُس دیاں یاداں دا قافلہ سی
تے سی میں اِکلّی
ایس لئی ہی او نال لے گئیا
لگاکے مینوں گلّیں
ٹور دِتّا اُس نے اوہناں راہوواں تے مینوں
جنہاں توں میں انجان سی
مینوں سی کہ اوہ مالک ہے میری روح دے گھر دا
پر اوہ تاں جِسماں دے گھر دا مہمان سی
جیویں اُس نے چاہیا میں یقین اُس تے اِن بِن کیتا
میں نامُمکِن نوں مُمکِن کیتا۔
اُس دی پیاس سی
جِسم
تے پیندا سی رت میرا
آوندا سی اپنی لوڑ لئی
تے کھاندا سی وقت میرا
میں وی اُس دا سُواگت
ہر وار جِسم دا لوتھڑا رِن کیتا
میں نا مُمکِن نوں مُمکِن کیتا۔
اُس داآونا میرے لئی ساہاں توں
گھٹ ناں ہوندا
اوہ کِنّا وی رُکھا بولدا
پر میتھوں پاسا وٹ نا ہوندا
میں اُس دی ہر بے رُخی نوں سیہہ کے وی
کدی اُس نوں دُکھی اک پل ناں اک چِھن کیتا۔
میں نامُمکِن نوں مُمکِن کیتا ۔
شاعرہ
راجویندر کور
امرتسر چھیرٹا
شاہ مُکھی لپّی
سلیم آفتاب سلیم قصوری
No comments:
Post a Comment