پنجابی نظم " گڈو " شاعر : فدا بخاری

گُڈو

رُوندا رُوندا گھر آیا تے آَکھن لَگیا

چوہدریاں دا پَپوُ اَبوُ مینو رَل نئیں کِھیڈن دِیندا

باقی پِنڈ دے سَب مُنڈیاں نوں

 مِہر مُحبتاں وَنڈدا اے اوُہ

جے کر میرا ہَتھ لگ جاوے

 اپنے کپڑے چھنڈدا اے اوُہ

مینو آوُندا یا ویکھے تے 

مَارن دے لئی نَس پَوُندا اے

مینو ڈاڈھا دُکھ لَگداے

 میں روناں اوُہ ہَس پَوُندا اے

مینو آکھے چُپ کر کَمّیاں

گَل وی مینو کیہن نئیں دیندا

اپنے کی اوُہ باقی مُنڈیاں

 نال وی رَل کے بیہن نئیں دیندا 

تُو تَاں روز اے کِہنا ایں اَبوُ

رَل کے وَسّدے وِیر ہُوندے نے

رَل کے وَسّن والیاں دی تَاں

 سَانجھ ہُوندی اے سِیر ہُوندے نے

اَبوُ کَمّی کی ہُوندا اے

مینو روز اوُہ کَمّی کیہندا اے

میں کھِیڈن لَئی جانا واں تاں

 میرے نال اوُہ لَڑدا ریہندا اے

گُڈُو دا پیو آکَھن لَگیا

سُن لَئی درد کہانی تیری

گُڈُو تینو گَل سمجَھاواں

بہہ جا پُترا گَل سُن میری

میرے سَچّے رب نے پُترا 

سب نُو بس اِنسان بنایا اے

ایس اِنسان دی خاطر رب نے

 دَھرتی تے آسمان بنایا اے

کُجھ اِنساناں ہِمت کیتی

اوُہ اے دَھرَت سَجّاون لَگ پئے

کُجھ شِیطان دے آکھے لَگ کے

 ویلہے بِہہ کے کَھاوّن لَگ پئے

جِنہاں کَم نُوں چَنگا جاتا 

سِر تے گٹَھّڑی چُک لَئی بھاری

لوگ اوُہناں نُوں کَمّی آکَھن 

اِینی گَل اے پُترا ساری

ویلہیاں نُوں شِیطان سِکھایا

کَم نُوں بُھل کے ہَتھ نئیں لانا

کَمّیاں نال وی سَانجھ نئیں رکھنی

حَق ایہناں دا کھادی جانا

اِینی گَل سِی بس اَیہناں دے

 بَنگلے مِحل تے ڈِیرے بن گے

حَق لُوکاں دا کَھاوّن والے

 چوہدری وَڈ وڈیرے بن گے

اِیہناں نِیچاں کُھوہ کے گَھر اِچ 

ہر اِک چیز پَرائی رَکھ لَئی

اپنے ہَتھیِں کر کے کھانا 

کَمّیاں اے وَڈیائی رَکھ لَئی

شاعر سیّد فِدا بخاری صاحب