پنجابی غزل
انساناں دے روپ دیوچ فرشتے ہوندے نیں
کجھ چہرے تصویراں توں وی سوہنے ہوندے نیں
وس لگدے نوں مان کسے دا ٹٹن دیندے نئیں
جہڑے کدھرے اپنے اندروں تڑکے ہوندے نیں
کسے دے سارے جیون وچ وی اوہ پل نئیں آؤندا
اکھر جہڑے ویلے دے لئی سانبھے ہوندے نیں
اکھ نوں چنگا لگن دا کوئی ویلا ہوندا اے
نئیں تے اوہی کنی واری ویکھے ہوندے نیں
اکو بندہ ساری دنیا کھو کے لے جاندا
آل دوالے بھانویں کنے میلے ہوندے نیں
فر کجھ آکھن دے لئی میرے کولوں جڑدا نئیں
اوہ جد اکھاں مورے سچیں بیٹھے ہوندے نیں
( ریاض احمد خلجی )
No comments:
Post a Comment